Soms kan ik weleens het gevoel hebben dat alles me tegen zit. Dat kan door een opstapeling van gebeurtenissen komen, maar ook door een kleine verandering kan ik enorm van de leg raken en kan ik verschrikkelijk boos, verdrietig of terneergeslagen voelen. Dat mijn laptop op een onzinnig moment niet mee werkt kan grote invloed hebben op mijn emoties en gevoelens, waardoor ik soms onuitstaanbaar kan zijn voor mijn omgeving. Maar ik kan ook hevig teleurgesteld raken in de omstandigheden. Zeker in de periode dat ik meerdere keren ben afgewezen voor mijn droombaan of toen ik van de middelbare school werd af geknikkerd. Dan heb ik echt het gevoel alsof de grond onder me vandaag gehaald wordt. Dat hetgeen wat me zekerheid kan bieden ineens weg is. Het fundament is weg.
Het kan ook zo zijn dat je hevig teleurgesteld bent in iets of iemand of misschien wel in jezelf. Dat iemand anders bleek te zijn dat je dacht of hoopte. Maar ook kan het zo zijn dat je in een situatie terecht bent gekomen waarin je jezelf anders voordoet of hebt gedaan dan je bent. Dat de waarden waar je naar leefde of de overtuiging die je had ineens niets meer waard zijn. Het gevoel van dat je in de laatste tien seconden van de wedstrijd een doelpunt tegen krijgt die je de plek in de finale ontneemt. Ja ik heb het over Ajax Tottenham vorig jaar. Jemig wat heb ik daarom gehuild.
In de bijbel staat een verhaal over twee mensen. Het staat in Lucas 24, dat is het laatste hoofdstuk van het Bijbelboek Lucas. Het zijn twee mensen die lopen van Jeruzalem naar het plaatsje Emmaüs. Het is een wandeltocht van ongeveer 12 kilometer. De twee mensen zijn in ieder geval een man genaamd Kleopas. Omdat ze naar Emmaus lopen, worden ze ook wel de Emmausgangers genoemd.
Ik zal het verhaal in het kort uitleggen. Deze twee mensen vertrekken kort na de kruisiging van Jezus uit Jeruzalem. Het was op de dag dat Jezus uit dood was opgestaan. Dit is iets wat die twee mensen niet weten. Terwijl ze bedroeft praten komt Jezus naast hun lopen. Ze hebben niet in de gaten dat het Jezus is, want hun zicht wordt beperkt. De Emmausgangers vertelden aan Jezus waarom ze huilden. Ze vertelden van de dood van Jezus. Ze noemden Jezus een Profeet die machtige wonderen had verricht en woorden sprak namens God en hoe Hij aan het kruis was gestorven. Ze hoopten dat Jezus hun ging verlossen, maar dat is voor hun gevoel niet gebeurd. Er waren een paar vrouwen naar het graf toe gegaan, maar ze zagen Jezus niet. Wel engelen en die zeiden dat Jezus leefde.
Jezus was het fundament voor hun leven. Jezus was de bron van hun leven. De inspiratie voor hun liefde en hun redder en verlosser. Maar nu is Hij dood. Ze hadden geen hoop meer in een verlossing. Ze hadden geen troost, want ze waren ontroostbaar en met de dood van Jezus was ook gelijk al hun perspectief verdwenen.
Zo kan jij je ook wel eens voelen op moment dat je pijn hebt, verdrietig bent. Wanneer je je schaamt of een aantal hevige teleurstellingen hebt gehad. Wat mij perspectief biedt in dit verhaal is dat Jezus zich aan de Emmausgangers openbaart. Aan het eind van het verhaal herkennen ze Jezus in de man die al de hele dag met hun meeliep en met hun ging eten. Toen waren hun harten getroost en hun tranen gedroogd. Jezus leeft! Hij is terug! Hun perspectief in een betere wereld en een beter leven is terug. Jezus is dus echt hun redding.
Laat ik een heel klein voorbeeld geven van wat ik meemaakte gisteren, nou ja de dag voordat ik dit schrijf. Ik ging met mijn studentenvereniging hardlopen. Ik had daar geen zin in, ik wilde gewoon rustig zitten en kletsen. Uiteindelijk ben ik overgehaald om door de stad heen te rennen met hun. Loop ik daar dan midden in het centrum van mijn geboortestad. Ik schaamde me kapot. Al in de eerste ronde ging ik onderuit en lig ik languit op het asfalt met schrammen op mijn beide ellenbogen en knieen. Te genant voor woorden. Hoe ik viel? Nou ik heb best grote lussen in mijn veters en mijn linkerschoen kwam vaste te zitten in de lus van mijn rechterschoen. Ik kan dan huilen van de pijn of boos worden op God, want het doet verrotte zeer. Mijn witte overhemd zit onder het bloed en wie weet krijg ik die vlekken er ook niet meer uit. Maar toen stonden daar een aantal vrienden om me heen. Geschrokken van het feit dat ik viel. Terwijl ze vragen aan me hoe het gaat en door hun manier van kijken blijkbaar hopen dat ik me niet te veel bezeerd heb geven ze me een uitstekende hand om me overeind te helpen.
Ik zie zo’n moment echt als een knipoog van God. Want niets is wat het lijkt hè. Want terwijl de tegenstander mij op een genante manier bezweert zie ik Jezus in de manier van doen bij mijn vrienden. De goedheid van Jezus wordt op deze kleine manier zichtbaar. Dus moet je nagaan hoe overweldigend het moet zijn geweest voor die Emmausgangers dat Jezus volledig zichtbaar werd in hun leven.
Niets is wat het lijkt. Terwijl jij boos, verdrietig, teleurgesteld bent of wat dan ook is God gewoon actief in je leven. Hij wilt zich aan je openbaren en aan je laten zien dat Hij door je heen wilt werken. Hij wilt je troost, hoop en perspectief bieden. Je mag Hem om alles vragen. Dus in moment van rouw, verdriet en pijn mag je altijd vragen aan God om een beetje van Jezus in je leven te ervaren.
Volg me op Social Media
Be First to Comment