Een aantal jaar geleden ben ik langs de deuren geweest met een collectebus voor KWF. KWF staat voor Koningin Wilhelmina Fonds en is de stichting die beter bekend staat als KWF Kankerbestrijding. Zij proberen ervoor te zorgen dat er minder kanker in de wereld is en dat er een betere kwaliteit van leven is voor zij die door deze verschrikkelijke ziekte zijn getroffen. Als je langs de deuren gaat om geld op te halen is dat best kwetsbaar. Je weet niet wie er open doet en hoe die reageren. Het kan zijn dat er een hele grote, kale shirtloze meneer de deur open doet en met dominante stem na het zien van je bus helemaal opveert van ‘Ja die wil ik helpen!’ en snel zijn portemonnee trekt, om het kleingeld dat hij heeft erin te doen. Soms dan doet er iemand een briefje in en ik merkte dat mijn hart sneller ging kloppen als er iemand een briefje van 10 of 20 erin doet. Het gaf ook echt voldoening als je na de collecteweek al het geld ziet wat je hebt opgehaald.
Maar wat echt voldoening gaf was het moment wanneer een oude vrouw of een oude meneer die met moeite de deur open krijgt en moeilijk kan lopen en wie je drie keer moet uitleggen dat je voor het KWF komt. Dat ze dan uitleggen eigenlijk geen geld te hebben, maar dat ze toch gaan kijken of ze wat hebben. Want zeker oude mensen weten hoe het is om mensen te verliezen. Dat ze dan eigenlijk geen geld hebben om te missen. Maar dat ze dan toch nog de ruimte vinden om vijftig cent of een euro erin te doen.
Zo’n bijdrage raakt me. Ik word er emotioneel van. Want het is echt een offer die mensen brengen. Het kleine beetje wat ze hebben geven ze weg. Dit vind ik mooier dan wanneer iemand uit een villawijk met een Porsche of een Audi voor de deur er een briefje van 10 of 20 in doet. Deze oude mevrouw of oude meneer gaf wat ze kon.
Ergens in de bijbel staat dat je een tiende van wat je hebt aan de kerk moet geven. Althans dat denk ik, dat is zo vaak gepredikt in de kerk. Ik geloof er natuurlijk in dat het goed is om een deel van je inkomsten te geven aan een instantie die het goed kan gebruiken. Dit komt uit het oude testament. In Deuteronomium 14:28-29 staat dat je drie-jaarslijkse opbrengsten moest geven en laten opslaan in de stad. Dit zodat de vreemdelingen, die wij nu asielzoekers of iets dergelijks zouden kunnen noemen, maar ook de weduwen en wezen van mochten nemen wat ze nodig hadden.
Het doel van deze inzamelingsactie was dat de mensen die honger hadden konden eten wat ze nodig hadden. En dus de mensen die hulp nodig hadden geholpen werden. In die tijd werd er veel op het land gewerkt en het verdienmodel was eigenlijk voornamelijk door het maken van voedsel. Maar weinig mensen hadden toen der tijd de ambitie om manager executive director of wat dan ook te worden. Want dat was gewoon niet nodig. Mensen gingen vissen, huizen bouwen, werkten in de landbouw of van de vee. Maar er was geen marketingmedewerker in dienst bij de plaatselijke bakker zeg maar. Dus de meeste van hun inkomsten was heel simpel door eten en drinken te geven en anders geld.
Nu vertalen we dat vooral met het geven van tien procent van je loon aan de kerk of aan stichtingen, goede doelen et cetera. Ik vind dat als ik eerlijk ben een beetje makkelijk. Niet het geven van je geld. Want dat is natuurlijk heel goed en een offer. Stel je verdiend 1000 euro per maand, dan moet je dus 100 euro daarvan weggeven volgens de bijbel en volgens de kerk. Dat zou ik heel knap vinden. Helemaal voor mensen die niet heel veel om te geven hebben. Maar daar kom ik zo op terug.
Waar ik denk dat het om gaat is dat je niet alleen geeft van je financiële inkomsten. Maar ook de kwaliteiten en eigenschappen waarin je gezegend bent. God heeft je kwaliteiten gegeven en ook intellectuele inkomsten gegeven. Ik geloof dat je de wereld en daarmee dus ook de minder bedeelden kunt helpen.
Want stel jij bent heel erg goed in social media of je snapt precies hoe beeld of geluid werkt. Dan kan je dat dus weer inzetten in de kerk. Stel je bent een echte horecatijger, dan kan je dus weer de gastvrijheid en de dienstbaarheid die je daar hebt ontwikkelt weer inzetten in de kerk.
Ben je jurist dan kan je pro deo of pro bono werk doen. Dat betekent dat je gratis juridisch advies verleend. Het hoeft ook niet perse in de kerk natuurlijk. Als je gek bent op dieren, dan kan je de hond van je oude overbuurvrouw uitlaten. Een vriend van mij kan alles met zijn handen en werkt in de bouw. Wij zitten bij dezelfde studentenvereniging. Omdat hij zoveel liefde voor de vereniging heeft zet hij zich onbaatzuchtig in door bijvoorbeeld al het houtwerk te lakken, de muren opnieuw te schilderen of ander houtwerk in de sociëteit te instaleren. Dit met natuurlijk andere leden die zich vrijwillig hiervoor inzetten.
Ik probeer zelf de kennis en ervaringen die ik heb en opdoe te delen in deze podcast. In de hoop dat het je troost, hoop, perspectief of inspiratie biedt. Een aantal jaar heb ik met een aantal vrienden jeugdavonden in onze kerk georganiseerd. Dat was veel werk, maar we wilden mensen inzetten waar ze het beste tot hun recht kwamen. Dus waren er vrijwilligers die rond kerst gluwijn inschonken, of mensen welkom heetten. Een van de mensen in onze groep kon goed met geld omgaan, dus hij had daar het overzicht in, terwijl iemand anders heel goed is in structuur aanbrengen en dus de notulen en al het secretarieel werk deed. Zo zijn er heel veel manieren waarop je je kunt inzetten.
Als je dat lastig vind en je wil je geld geven aan mensen, organisaties of goede doelen maar weet niet welke. In je bankieren app kun je geld apart zetten en kun je de titel “tienden” geven, zodat je geld kunt geven wat al niet meer van jou is aan mensen en instanties die het goed kunnen gebruiken.
Geef wat je kan. In de bijbel is er een verhaal van iemand die meer gaf dan ze kon missen. Ik wil je inspireren en bemoedigen met dit verhaal. Het lijkt op die oude mensen die vijftig cent gaven aan KWF. Maar de manier waarop Jezus erop reageert vind ik mooi. Het verhaal staat in Lucas 21:1-4. Ik heb een wat oude vertaling gekozen, omdat ik de bewoording erg mooi vind.
‘En toen Hij (Jezus) opkeek, zag Hij de rijken hun gaven in de schatkist werpen, en Hij zag ook een zekere arme weduwe twee kleine munten daarin werpen. En Hij zei: Werkelijk, Ik zeg u dat deze arme weduwe er meer dan allen in geworpen heeft. Want die allen hebben van hun overvloed daarin geworpen als offergave aan God, maar zij heeft van haar armoede alles wat ze voor haar levensonderhoud had, daarin geworpen’.
De rijken gaven hun overvloed. Wat ze konden missen en nog deed het geen pijn, want ze hadden genoeg. Deze arme weduwe gaf echter wat ze had. Ook al was het niet heel veel geld. God meet een gift niet af aan de hoogte van het bedrag, maar aan de vraag in hoeverre het een offer is en hoe oprecht en onbaatzuchtig het hart daarbij is. Dat staat er als tekstuitleg erbij.
Iets geven aan een ander kan heel kwetsbaar zijn. Je geeft iets van jezelf zonder dat je weet hoe de ander daarop reageert. Nog even een verhaal uit mijn leven. Ik was tijdens de introductieweek in mijn geboortestad mee als begeleider van een groepje nieuwe eerste jaars studenten. Als begeleider van zo’n groepje heb je de titel papa. Ik was dus papa van een team. Je bent ook de hele week met alles wat ze doen betrokken. Je staat als eerste op om ze te wekken, je bent het meest enthousiast tijdens de spellen en gaat als laatste naar bed en bent er voor ze als ze plezier hebben, verdrietig zijn of als ze teveel hebben gedronken. Want ja het blijven toch studenten hè. Als papa geef je al je energie, je liefde en ook veel geld. Want je blijft maar rondjes geven. Al je energie komt uit je tenen en je gaat door puur op wilskracht. Want je wilt je kinderen de leukste week van hun leven geven.
Aan het eind van die week kwamen twee van mijn nieuwe kinderen naar me toe en gaven me een mok. Die hadden ze tijdens die week gekocht. Op die mok stond te tekst ‘voor de liefste papa’. Het is zo iets kleins, maar in dat kleine zit zoveel waardering, liefde en kwetsbaarheid dat ik echt heel dankbaar was voor dit kleine cadeau.
Daarom wil ik je bemoedigen met deze podcast om te geven wat je kan. Met je tienden. Met je kwaliteiten. Met je tijd. Maar ook zeker met wie je bent.
Ik kwam de volgende uitspraak tegen in het boek genaamd ‘De Monnik die zijn Ferrari verkocht’. ‘Je uiteindelijke doel in je leven is ‘dienen’. Hoe groot je huis ook is of hoe snel je auto ook rijdt, het enige wat je aan het eind van je leven mee kunt nemen is je geweten.’
Volg me op Social Media
Be First to Comment